O nas
Krajowe Centrum Inżynierii Kosmicznej i Satelitarnej powstało w lutym 2013 roku jako sieć naukowa mająca w założeniu skupiać wiodące ośrodki naukowe związane z szeroko rozumianą eksploracją i poznawaniem kosmosu. Członkami-założycielami KCIKiS są Centrum badań Kosmicznych Polskiej Akademii Nauk oraz Wojskowa Akademia Techniczna. Od lipca 2013 roku sieć liczy 9 członków, włączone zostały dodatkowo:
- Uniwersytet Warmińsko-Mazurski,
- Uniwersytet Przyrodniczy we Wrocławiu,
- Instytut Lotnictwa,
- Politechnika Warszawska,
- Akademia Obrony Narodowej,
- Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu,
- Politechnika Wrocławska.
12 marca 2015 roku na III Walnym Zgromadzeniu przyjęto nowych członków KCiKIS:
- Uniwersytet Wrocławski,
- Politechnika Gdańska,
- Instytut Optyki Stosowanej,
- Akademia Górniczo-Hutnicza,
- Uniwersytet Jagielloński.
22 lipca 2015 roku na IV Walnym Zgromadzeniu przyjęto nowych członków KCiKIS:
- Politechnika Łódzka.
Centrum powstało wraz z przystąpieniem Polski do Europejskiej Agencji Kosmicznej (ESA) z inicjatywą skierowaną głównie aby:
- rozwinąć przemysłową część sektora kosmicznego w oparciu o sferę badawczą,
- wykorzystać okres przejściowy w ESA (5 lat) do opanowania kilku priorytetowych dla Polski obszarów działalności kosmicznej, tak by dojść do poziomu 85-90% zwrotu geograficznego naszej składki w ESA,
- uruchomić narodowy program kosmiczny dla wspierania działalności badawczej i przemysłowej w dziedzinach, w których chcemy być liderem,
- odzyskać w jak największym stopniu polską składkę na działalność kosmiczną w UE
a główne cele są ściśle związane z przemysłem:
- doprowadzenie do ścisłych i skutecznych związków z polskim przemysłem kosmicznym, także drogą tworzenia spółek odpryskowych oraz transferu technologii, zapewniających szybkie wdrażanie rozwijanych w Centrum technologii i ich sprzedaż na rynku międzynarodowym,
- komercjalizowanie prac badawczych w obszarze aplikacji: programy Galileo, Copernicus, Space Situational Awareness (SSA) i telekomunikacja satelitarna,
- ustanowienie platformy współpracy z innymi polskimi ośrodkami badawczymi i uczelniami zapewniającej harmonijny rozwój całego sektora kosmicznego poprzez krajową sieć naukową otwartą na partnerów zarówno naukowych, jak i przemysłowych.
Współpraca z partnerami z przemysłu obejmowałaby:
- technologie kosmiczne (budowa przyrządów i systemów satelitarnych, badania i wdrażanie nowych materiałów i technologii, rozwój systemów naziemnych, w tym informatycznych),
- techniki satelitarne (nawigacja, telekomunikacja, systemy obserwacji Ziemi),
- kształcenie na studiach stopnia 1. (inżynierskie), 2. (magisterskie) oraz 3. (doktoranckie) – współpraca uczelni z pracodawcami w zakresie wzmocnienia praktycznych elementów kształcenia (staże i praktyki) oraz zwiększenie zaangażowania pracodawców w realizację programów kształcenia,
- udział w projektach podwójnego zastosowania (wojskowe i cywilne, w tej chwili priorytet wpisany do Krajowego Planu Rozwoju Sektora Kosmicznego to pierwszy polski satelita obserwacyjny),
- komercjalizacja wyników prac naukowych (w tym zabezpieczanie praw autorskich np. do software’u, prawa własności intelektualnej, patenty itp.).
Aplikacje o projekty obejmowałyby przede wszystkim:
- Narodowe Centrum Badań i Rozwoju (NCBiR),
- Polską Agencję Rozwoju Przedsiębiorczości (PARP – odrębny dział o sektorze kosmicznym),
- Ministerstwo Obrony narodowej (MON),
- Program Innowacyjna Gospodarka (POIG),
- Europejską Agencję Kosmiczną (ESA, w tym zwłaszcza w ramach Task Force),
- Komisję Europejską.