Krajowe Centrum Inżynierii Kosmicznej i Satelitarnej

O nas

Krajowe Centrum Inżynierii Kosmicznej i Satelitarnej powstało w lutym 2013 roku jako sieć naukowa mająca w założeniu skupiać wiodące ośrodki naukowe związane z szeroko rozumianą eksploracją i poznawaniem kosmosu. Członkami-założycielami KCIKiS są Centrum badań Kosmicznych Polskiej Akademii Nauk oraz Wojskowa Akademia Techniczna. Od lipca 2013 roku sieć liczy 9 członków, włączone zostały dodatkowo:

  1. Uniwersytet Warmińsko-Mazurski,
  2. Uniwersytet Przyrodniczy we Wrocławiu,
  3. Instytut Lotnictwa,
  4. Politechnika Warszawska,
  5. Akademia Obrony Narodowej,
  6. Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu,
  7. Politechnika Wrocławska.

12 marca 2015 roku na III Walnym Zgromadzeniu przyjęto nowych członków KCiKIS:

  1. Uniwersytet Wrocławski,
  2. Politechnika Gdańska,
  3. Instytut Optyki Stosowanej,
  4. Akademia Górniczo-Hutnicza,
  5. Uniwersytet Jagielloński.

22 lipca 2015 roku na IV Walnym Zgromadzeniu przyjęto nowych członków KCiKIS:

  1. Politechnika Łódzka.

Centrum powstało wraz z przystąpieniem Polski do Europejskiej Agencji Kosmicznej (ESA) z inicjatywą skierowaną głównie aby:

  • rozwinąć przemysłową część sektora kosmicznego w oparciu o sferę badawczą,
  • wykorzystać okres przejściowy w ESA (5 lat) do opanowania kilku priorytetowych dla Polski obszarów działalności kosmicznej, tak by dojść do poziomu 85-90% zwrotu geograficznego naszej składki w ESA,
  • uruchomić narodowy program kosmiczny dla wspierania działalności badawczej  i przemysłowej w dziedzinach, w których chcemy być liderem,
  • odzyskać w jak największym stopniu polską składkę na działalność kosmiczną w UE

a główne cele są ściśle związane z przemysłem:

  • doprowadzenie do ścisłych i skutecznych związków z polskim przemysłem kosmicznym, także drogą tworzenia spółek odpryskowych oraz transferu technologii, zapewniających szybkie wdrażanie rozwijanych w Centrum technologii i ich sprzedaż na rynku międzynarodowym,
  • komercjalizowanie prac badawczych w obszarze aplikacji: programy Galileo, Copernicus, Space Situational Awareness (SSA) i telekomunikacja satelitarna,
  • ustanowienie platformy współpracy z innymi polskimi ośrodkami badawczymi  i uczelniami zapewniającej harmonijny rozwój całego sektora kosmicznego poprzez krajową sieć naukową otwartą na partnerów zarówno naukowych, jak i przemysłowych.

Współpraca z partnerami z przemysłu obejmowałaby:

  • technologie kosmiczne (budowa przyrządów i systemów satelitarnych, badania i wdrażanie nowych materiałów i technologii, rozwój systemów naziemnych, w tym informatycznych),
  • techniki satelitarne (nawigacja, telekomunikacja, systemy obserwacji Ziemi),
  • kształcenie na studiach stopnia 1. (inżynierskie), 2. (magisterskie) oraz 3. (doktoranckie) – współpraca uczelni z pracodawcami w zakresie wzmocnienia praktycznych elementów kształcenia (staże i praktyki) oraz zwiększenie zaangażowania pracodawców w realizację programów kształcenia,
  • udział w projektach podwójnego zastosowania (wojskowe i cywilne, w tej chwili priorytet wpisany do Krajowego Planu Rozwoju Sektora Kosmicznego to pierwszy polski satelita obserwacyjny),
  • komercjalizacja wyników prac naukowych (w tym zabezpieczanie praw autorskich np. do software’u, prawa własności intelektualnej, patenty itp.).

Aplikacje o projekty obejmowałyby przede wszystkim:

  • Narodowe Centrum Badań i Rozwoju (NCBiR),
  • Polską Agencję Rozwoju Przedsiębiorczości (PARP – odrębny dział o sektorze kosmicznym),
  • Ministerstwo Obrony narodowej (MON),
  • Program Innowacyjna Gospodarka (POIG),
  • Europejską Agencję Kosmiczną (ESA, w tym zwłaszcza w ramach Task Force),
  • Komisję Europejską.